Onlangs (25/8) werd een mooi artikel gepubliceerd over een Egyptische tand-dragende oerwalvis. Het woord ‘oer’ is hier niet overdreven, want de Egyptisch dieren zijn echt oud. Ze stammen van voor de splitsing van walvissen (Eoceen) in tand-dragende (dolfijnen/Odontoceti) en de doorgaans grote tandeloze baleinen walvissen (Mysticeti). Alle huidige walvisachitge bezitten ofwel baleinen ofwel echo locatie voor het vangen van prooi. Deze Egyptische oerwalvis behoorde toe aan de protocetidae familie. Dit zijn geen Odontoceti, geen Mysticeti, maar een groep die we Archeoceti noemen. Deze voorouder groep hadden geen beschikking over baleinen, geen echo locatie en ook geen gebit wat polydont (veel tanden) + homodont (alle tanden lijken op elkaar) is. De tanden volgen nog precies het bekende zoogdier patroon, namelijk duidelijk gedifferentieerde snijtanden, hoektanden en kiezen met diverse punten. Een opvallende observatie is de tandslijtage. Deze lijkt op dat van grijze zeehonden en niet op recente tandwalvissen. Alleen bij Transient orka populaties word een verglijkbare slijtage gezien. Dit zijn groepen die op zeehonden, pinguïns en andere walvissen jagen. Het is dus aannemelijk dat Phiomicetus anubis ook op grotere prooien joeg i.p.v. kleinere vissen zoals gesuggereerd word voor de andere Archeoceti bekend uit hun tijd en omgeving. Deze soort is nieuw voor de wetenschap en daarom hebben de onderzoekers het beestje een naam gegeven: Phiomicetus anubis. Met Phiom verwijzen ze naar het dal van de opgraving, cetus betekend walvis en met anubis natuurlijk naar de Egyptische god van de dood. Wat uiteraard een toepasselijke benaming is voor deze rover van grotere prooien met tevens een schedel die wel wat weg heeft van de hondenkop waarmee deze godheid ook relatief vaak word afgebeeld. https://royalsocietypublishing.org/.../10.../rspb.2021.1368